ABCD - 2
ABCD म्हणजेच anybody can dance या आपल्याच मागच्या वर्षीच्या गाजलेल्या चित्रपटाच्या पुढचा भाग म्हणजेच सिक्वल घेऊन दिग्दर्शक रेमो डिसुझा आले असून पूर्णत: नवीन कथानक आहे अन पहिल्या भागाशी कथेचा काहीही संबंध नाही. पहिल्या भागातील पात्र हे तसेच दुसर्या भागात वापरण्यात आले असून त्यांची नावं (कथेतील) फक्त बदलण्यात आलेली आहेत. पहिल्या भागाप्रमाणेच हा हि चित्रपट पूर्णत: नृत्य आणि त्यातील टेक्नीकॅलिटीला वाहिलेला असून या हि भागात प्रभू देवा हे महत्वाच्या भूमिकेत (मागच्या भागाप्रमाणेच) आहेत. कदाचित पुढचा भाग कमर्शियली टिकण्याच्या दृष्टीने या वेळेस श्रद्धा कपूर अन वरुण धवन हि जोडी मुख्य नायक-नायिकेच्या भूमिकेत आहेत आणि मागच्या भागातील गणेश आचार्य यांचे मुख्य भूमिकेत पात्र नाही.
पहिल्या भागाच्या वेळेस अशी बरीच चर्चा होती कि पूर्णत: नृत्याला वाहिलेला एक चित्रपट हिंदी मुख्य चित्रपटधारेत टिकणार नाही. पण त्या चित्रपटाला जनतेने निर्मात्या/दिग्दर्शकाच्या अपेक्षेबाहेर पसंती दिली. इतकी कि मुख्य नायक नायिकेला घेऊन दुसरा भाग घेऊन येण्याची हिंमत त्यांनी केली. आणि हि हिंमत करण्यात कोठेही कसूर केलेली नाही हे मात्र जाणवून नक्कीच जाते.
कहाणी:
"fictious " हा मुंबईचा नालासोपारा येथील एक डान्स ग्रुप. त्या ग्रुपच्या सत्य घटनेवर आधारित हि कथा असं डिस्क्लेमर सुरवातीलाच मिळते आणि सगळ्यात शेवटी त्यांचे (खरेखुरे) फोटोदेखील टायटल नंतर दिसतात.
एक डान्स ग्रुप जो अमेरिकेपर्यंत जाऊन तेथील नृत्य स्पर्धेच्या अंतिम फेरीपर्यंत पोचतो. हि आणि इतकीच कहाणीची स्टोरीलाइन पण हे execute करताना त्यांनी घेतलेले कष्ट आणि केलेली प्रयत्नांची पराकाष्ठा हि झाली डिटेल कहाणी. आता नृत्य हाच मुख्य विषय असल्यामुळे पूर्ण कहाणीत कोठेही त्यावरचा फोकस कमी होत नाही. पण सांगण्यास आनंद कि जरी नृत्य आणि त्यातील टेक्नीकॅलिटी यावर फोकस असला तरी पूर्ण कहाणीत सर्वसामान्य प्रेक्षकाला 'समजल नाही ब्वा' असं कधीच वाटत नाही.
अभिनय:
वरुण धवन आणि `श्रद्धा कपूर यांचे कौतुक करावे तितके कमीच आहे कारण नायक-नायिका असूनही या कथेत मुख्य व्यक्तिरेखांनी नृत्यनिपुण असणे हि एक महत्वाची requirement होती. पण सांगण्यात आनंद कि दोघेही समर्थपणे आपापल्या भूमिका निभावतात आणि काही प्रसंगात तर वरुण धवन नृत्यात प्रभू देवाला बरोबरीची टक्कर देतो. या बरोबरच नायक नायिका असल्यामुळे प्रेम हे आहेच. मग आपापल्या भावनांचे प्रदर्शन करण्यात देखील दोघेही यशस्वी झालेले आहेत.Lauren Gottilieb हिचे कौतुक करावेच लागेल. मागील भागातही ती कथेच्या अनुषंगाने एका महत्वाच्या भूमिकेत होती आणि या हि भागात कदाचित तिची नृत्य निपुणता श्रद्धा कपूर पेक्षा जास्त आहे हे ओळखून तिला कथेत श्रद्धा कपूरसोबत रिप्लेस केलेले आहे. कारण काहीही असो पण अप्रतिम डान्स तिचा.दिग्दर्शक/अभिनेते हे मागच्या भागाप्रमाणेच या हि भागात नृत्य शिक्षक किंवा मुख्य कोरिओग्राफरच्या भूमिकेत आहेत आणि शब्दश: समर्थपणे भूमिकेला निभावून नेतात ते.
दिग्दर्शन:
रेमो डिसुझा हे स्वत: एक उत्तम कोरिओग्राफर आहेत. त्यांची नृत्य निपुणता/समज इत्यादी इत्यादी बद्दल कुणाला शंका असण्याचे कारणच नाही. पण तरीही नृत्याला कथेचा अनुषंगाने पूर्ण वाहिलेला एक चित्रपट जेंव्हा तुम्ही काढता तेंव्हा या बेभरवशी बॉलीवूडच्या कमर्शियल दुनियेत तिकीटबारीचाही हिशेब करावाच लागतो आणि हो रेमोलाही चुकलेला नाही. मागील भागात अतिशय अप्रतिमरीत्या execute केलेला शेवटचा डान्स हि खासियत बनून गेली होती. या भागात मागचा जसा डान्स होता तसाच प्रयत्न शेवटच्या डान्समध्ये भारताचा झेंडा आणि एका पात्राला सहनुभूतीद्वारे प्रेक्षकांच्या भावनांपर्यंत पोचण्याचा प्रयत्न त्याने केलेला आहे. बरेच प्रसंग त्याने अप्रतिमरीत्या execute करवलेले आहेत उदाहरणार्थ सुरवातीचे वरुण धावांचे अपयश मग त्याचे त्याच्या आईला आठवून खंत नृत्याद्वारे व्यक्त करणे भलेही प्रसंग छोटा असला तरीही सुरवातीलाच असल्यामुळे प्रेक्षकांची पकड घेणारा होता आणि जो चुकला असता तर खर नव्हत काही. पण सांगण्यास आनंद कि जमला.
मागील वर्षी हैप्पी न्यू इयर नावाचा सुपरस्टार शाहरुख खानचा एक चित्रपट होता. ज्याचा कथेचा मुख्य विषय हा हि नृत्यच होता पण फोकस भावभावनावरच पूर्ण होता. टेक्नीकॅलिटीज पूर्णच दुर्लक्षित होत्या. हि देखील कथा बर्याच प्रमाणात त्या चित्रपटाशी मिळती-जुळती पण फोकस जास्त प्रमाणात नृत्य आणि अभिनेत्यांची नृत्य निपुणता यावर. हेच मुख्य अन महत्वाच जर जमल नसत तर कठीण होत. पण जमल.
मला चित्रपट आवडला पण सगळ्यात महत्वाच्या सगळ्यात शेवटचा डान्स इम्प्रेसिव्ह वाटला नाही जो कि असायला हवा होता म्हणून मी चित्रपटला साडे तीन ३(१/२) * देईन बाकी निर्णय प्रेक्षकांनी घ्यावा .
-समीर
