बेबी

बेबी 

बेबी हे टायटल वाचून आधी काय आठवते? जर तुम्ही चित्रपट रसिक असाल तर साजिद खानचा हे बेबी नावाचा एक तद्दन फुटकळ सिनेमा जो मी चित्रपटगृहात बघितल्यावर घरी टीव्ही वरही कोणाला बघू दिला नाही. बेबी बघायला जाताना त्याच इम्प्रेशनने जात असाल तर सगळ्यात आधी हे क्लियर करून घ्या कि तसे काहीही नाही. बेबी हे टायटल असूनही अजिबात फुटकळपणा नाही. हिरोइन
नाही व संगीतही नाही. पण हीच सगळ्यात मुख्य व उत्तम गोष्ट आहे.
कथा:
भारतीय सेना अन सेनेतले सिक्रेट एजंट्स हा एक मोठा विषय आहे पण ते एजंट्स विविध मोहिमा पार पाडताना सगळ ground level execution कसे करत असतील हा आपल्या चित्रपट निर्मात्यांचा एक आवडता विषय. याच विषयला घेऊन नीरज पांडे हा नवीन चित्रपट घेऊन आलेला आहे. भारतीय सेना आणि सेनेतले सिक्रेट एजंट्स यांच्यावर असलेली कहाणी म्हणजे पाकिस्तानचा उल्लेख हा अपरिहार्यच आणि तसा तो होतोच. पण पाकिस्तानवर टीका करतानाही भारतीय चित्रपट निर्माते आजवर मुसलमान धर्माचा उल्लेखही टाळायचे. पण बेबी मात्र मुस्लिम धर्मावर प्रत्यक्ष टीकेला वाट करून देऊन कदाचित वाद ओढवून घेतो आहे कि काय अशी शंका येते कारण डायरेक्ट डायरेक्ट मुस्लिम धर्म अन त्याचा दहशतवादाशी संबंध यावर प्रकाश पडतो.
दिग्दर्शन:
नीरज पांडे यांनी अगदी अप्रतिम रित्या हाताळलेला एक विषय आहे हा. नीरज पांडे हे नाव आधीही आपल्याला माहीत आहे, अ वेनस्डे आणि स्पेशल २६ मुळे. पण बेबी खरोखर एक वेगळ्या पठडीतला चित्रपट आहे. भारतीय सिक्रेट सर्व्हिस अन त्यांच्या मोहिमांवर पाकिस्तानथ्रू मुस्लिम धर्मावरील टिप्पण्या त्यांनी व्यवस्थित हाताळलेल्या आहेत.
लेखक व दिग्दर्शक स्वत: नीरज पांडे हेच आहेत आणि धार्मिक वितंडवाद लागला नाही तर कदाचित हा एक उत्कृष्ट चित्रपट म्हणून भविष्यात गणल्या असे वाटून जाते.
एका वेगळ्याच कथेवरील अक्षय कुमार चा अभिनय आणि नीरज पांडेच्या लेखन-दिग्दर्शनासाठी मी बेबी ला साडेतीन (३ १/२*) स्टार देईन बाकी निर्णय प्रेक्षकांनी घ्यावा.
-समीर

आय ["I"]

आय ["I"]

दक्षिण भारतीय चित्रपट हे बघायला आपण जातो तेंव्हा हे लक्षात घ्यायलाच हवं कि कितीही ठिसूळ कथा असली तरी त्या कथेला साकारण्यात इतकी मेहनत घेतलेली असते कि ती मेहनत पदोपदी जाणवते अन रसिक त्या मेहनतीवरच फिदा होतात.आता दिग्दर्शक शंकर जो आधीही आपल्याला नायक आणि अपरिचित मुळे पुरेसा माहित आहे तो एक नवीन आणि वेगळीच कथा घेऊन आलेला आहे.["I "].दक्षिण भारतीय चित्रपट म्हणजे नायक प्रधान हे निश्चित आणि आय हे त्याला अपवाद नाही पण मुख्य अभिनेता विक्रमचे करावे तितके कौतुक कमीच आहे.कथा-पटकथा स्वत: शंकर ने subha च्या साथीने लिहिलेली आहे आणि बघणार्याला वास्तविकतेशी फारकत जाणवली तरी दक्षिण भारतीय चित्रपटात मुबलक आढळणारी cinematic लिबर्टी विचारात घेत तितके अपेक्षितच आहे. मुळात आय ["I "] हे विचित्र टायटल का असा प्रश्न रसिकांना खासकरून हिंदी रसिकांना पडणे अगदी साहजिक आहे पण ["I "] म्हणजे influenza किंवा तत्सम एक व्हायरस आणि त्या व्हायरस मुळे घडणारी कथा. पण हे प्रेक्षकांना शेवटच्या काही मिनिटात कळते. आय ची उकल लवकर होऊ नये हे तत्व शंकर ने कटाक्षाने पाळल्याचे जाणवते. पण चित्रपटगृहाच्या बाहेर जेंव्हा प्रेक्षक पडतो तेंव्हा मध्यंतरापर्यंत जाणवणारी "काहीही न समजल्याची" भावना शेवटी उरत नाही.हेच दिग्दर्शक आणि लेखक शंकरचे यश.

कथा:
लिंगेसन उर्फ लि (विक्रम) हा एक जिम ट्रेनर. मिस्टर तमिलनाडू वगेरे. त्याला आवडणारी एक मोडेल दिया (एमी jackson ) . अपघाताने त्याच्या आयुष्यात झालेली दियाची एन्ट्री. तिला मदत करण्यासाठी त्याची झालेली modelling मधली एन्ट्री.या फिल्ड मध्ये काळात नकळत बनलेले शत्रू. या शत्रूंच्या चक्कर मध्ये झालेली आयची त्याच्या शरीरातली एन्ट्री आणि मग त्याने दिलेला लढा. हि सगळी कथा अनेक flashback च्या वळणांनी फिरते, आणि मध्यंतरापर्यंत काय सुरु आहे याचा थांगपत्ताही प्रेक्षकांना नीटसा लागत नाही.पण मध्यंतरानंतर सगळ हळू-हळू क्लियर होत जाते.या आय अन त्यापासून होणार्या नुकसानाचा लीने घेतलेला सूड त्याच्या वर्तमानकाळाशी को-रिलेट करून कथा संपते.

अभिनय:
विक्रम या तमिळ अभिनेत्याचे कौतुक करावे तितके कमी आहे इतकी अप्रतिमरीत्या लीची भूमिका त्याने उभी केलेली आहे.
सुरवातीला त्याच्या स्ट्रगलच्या काळात म्हणजे तो जिम ट्रेनर असताना त्याचे मिस्टर तामिळनाडू बनण्यासाठी चाललेले प्रयत्न,
त्यात त्याने बनवलेली बॉडी. आता बॉडी आमच्या सलमानकडे पण आहे पण त्याचे presentation जे करणे वयाच्या अट्ठेचाळीसाव्या वर्षी विक्रमने साध्य केले हे खरोखर कौतुकास्पद. हि झाली सुरवातीची गोष्ट, पण नंतर आयचे आगमन झाल्यावर त्या बॉडी-बिल्डरची पूर्ण शेप-चेहरा-आवाज बदलतो. हा मेक-अप जरी असला तरी कमल हसन सारख्या सराईतपणे त्याने त्या मेकअप ला बाळगून त्यातूनही
व्यवस्थित मांडणी केलेली आहे. मुळात असा व्हायरस असू शकतो का? असेल तर त्याच transportation इतकं सोपं असू शकते का? हा जर अस्तित्वात असलाच तर त्याच अस्तित्व आजपर्यंत लक्षात न येत तो गुलदस्त्यात कसा होता? इतका सहजासहजी तो मंडळीना मिळाला कसा? आणि सगळ्यात महत्वाचं, एका डॉक्टर ने त्याचं लीच्या शरीरातलं अस्तित्व शोधल्याच कथेत दाखवल,मग इतका हुशार तो डॉक्टर होता तर त्याने त्याची काट म्हणजे औषध/लस इत्यादी का शोधली नाही? हे प्रश्न तमिळ cinematic लिबर्टी विचारात घेऊन सोडून द्यावे लागतात,हिंदी प्रक्षकांना.

संगीत:
ए आर रहमानने मोजण्यापेक्षा जास्त वेळा निराशा केल्यावर या वेळेस अगदी उत्कृष्ट नाही पण श्रवणीय संगीत दिलेले आहे.
आणि तमिळ चित्रपटात असलेली एकूणच पातळी बघता त्याने दक्षिणी दृष्टीकोनातून उत्तम कामगिरी बजावलेली आहे.

विविध चित्रपटात आवडण्याचे विविध कारणे असतात, या चित्रपटात विक्रमने घेतलेली मेहनत, त्याची एकूणच अभिनयक्षमता लक्षात घेत त्याच्यासाठी मी चित्रपटाला साडे तीन (3 १/२*) देईन. बाकी निर्णय प्रेक्षकांनी घ्यावा.

-समीर

लोकमान्य-एक युग पुरुष

लोकमान्य-एक युग पुरुष

लोकमान्य बाळ गंगाधर टिळक हे नाव ऐकलं कि काही गोष्टी आठवतात १. तिसरी किंवा चौथीत त्यांच्यावर असणारा एक धडा
२."स्वराज्य हा माझा जन्मसिद्ध हक्क आहे आणि तो मी मिळवणारच" हा त्यांचा डायलॉग ३."सरकारचे डोके ठिकाणावर आहे काय?" हा त्यांचा केसरीतला अग्रलेख आणि४. मी शेंगा खाल्ल्या नाहीत म्हणून मी टरफले उचलणार नाही हि शाळेत कुठेशी ऐकलेली गोष्ट.
याउप्पर नवीन पिढीला त्यांच्याबद्दल काहीही माहित नाही आणि म्हणूनच दिग्दर्शक ओम राउतने सुरवातीलाच हे स्पष्ट केले आहे कि नवीन पिढीला त्यांच्या विचारांची ओळख व्हावी हा मुख्य उद्देश सिनेमाचा आहे.
लोकमान्य टिळक त्यांचे स्वराज्यासाठी चालणारे विविधांगी प्रयत्न समाजसुधारक गोपाळ गणेश आगरकर यांच्यासोबत आधी असलेली मैत्री आणि पुढे झालेले तात्विक मतभेद त्यांचे खाजगी जीवन-समाजजीवन अश्या विविध कोनांनी लोकमान्य टिळकांच्या जीवनाला स्पर्श करण्याचा चित्रपटाचा उद्देश नक्कीच सफल होतो हे मात्र नक्की.
पुणे शहरात असलेले लोकमान्यांचे वास्तव्य-पुण्यात झालेले प्लेग या रोगाचे थैमान-rand या इंग्रज अधिकार्याची या काळात झालेली नियुक्ती-प्लेग या कारणाखाली त्याने केलेले अनन्वित अत्याचार आणि शेवटी चाफेकर बंधूंनी त्याची केलेली हत्या
हि कहाणी आपल्यापैकी अनेकांना माहित असेल पण या चाफेकर बंधूंना लोकमान्य टिळकांची फूस होती/समर्थन होते हे बर्याच
मंडळींना माहित नसेल.पण होते आणि कदाचित लोकमान्य टिळक हे चाफेकर बंधूंचे "ब्रेन" हा कट रचण्यात होते हे हि बर्याच लोकांसाठी नवीन असेल.पण होते.
अभिनय:
सुबोध भावे या अभिनेत्याने लोकमान्य बाळ गंगाधर टिळकांची भूमिका केलेली आहे आणि सांगण्यास आनंद कि तो अक्षरश: जगलेला आहे हि भूमिका. लोकमान्यांच्या व्यक्तिमत्वाचे अनेक पैलू त्याने प्रेक्षकांपर्यंत व्यवस्थित पोचवलेत. त्यांचे गो.ग.आगरकरांशी असलेले तात्विक मतभेद,समाज सुधारणेला असलेले समर्थन पण त्या अनुषंगाने धर्मात ढवळा-ढवळ करण्यास असलेला विरोध, त्या काळच्या जातीव्यवस्थेतील निम्न घटकांनी मंदिरात जाण्यास असलेली बंदी झुगारून देवाच्या चरणी त्यानाही जागा मिळावी यासाठी लोकमान्यांनी केलेली सार्वजनिक गणेशोत्सवाची रचना एक ना दोन असे अनेक प्रसंग होते ज्यात सुबोध भावे हा लोकमान्य वाटला नसता कदाचित पण सगळीकडे तो लोकमान्य टिळक वाटतो. त्यांची सकारात्मक विचारसरणी साकारण्यात पूर्णतया यशस्वी झालेला आहे तो."कितीही संकट आली आभाळ जरी कोसळलं तरी त्यावर पाय देऊन मी उभा राहीन"
वरवर बघता अगदी साधा भासणारा हा लोकमान्यांचा एक डायलॉग पण सुबोध भावे कोणतीही अतिशयोक्ती न करता हा त्यांचाच हे साकारण्यात यशस्वी होतो.
शाहू-फुले-आंबेडकर यांपेक्षाही वेगेळे मोठे लोक महाराष्ट्रात होऊन गेले हि माहिती नवीन पिढीपर्यंत अगदी समर्पकरीत्या पोचवणाऱ्या या चित्रपटास सुबोध भावे(अभिनय) -(दिग्दर्शक) ओम राउत-(लेखक) कौस्तुभ सावरकर यांच्या एकत्रित प्रयत्नांसाठी साडेचार (४.५ *) देईन बाकी निर्णय प्रेक्षकांनी घ्यावा.
-समीर

Night at the Museum: Secret of the Tomb

Night at the Museum: Secret of the Tomb

Hollywood film makers are familiar of making imaginative extra human concepts real with the help of technology and other extra-ordinary back office regiments. Night at the Museum is an example of working of Hollywood moviemakers for making a conceptually unreal thing to a real thing. That too the titled film is the third sequel of this concept and producer encouraged for the third one means first and second one must be appreciated all over the world which finally there must turned out to be a handsome box-office collection. This is the third part in which the secret of Tomb kept in that museum which is responsible for transformation of all statues at night gets revealed and Larry (Ben Stiller) helps to get the final resolution to solve the mystery of that Tomb.

Acting:
Ben Stiller is the common point-hero-main character in all the three films in these sequels.
He is basically a night watchman in a museum where all the statues etc turns into a real thing every night. Although this concept seems a thing to laugh for a typical Indian movie watcher but Ben Stiller really worked hard to make this story seem a real one for the viewers. All the watchers involves into the story upto a great extent while watching that they start to assume this unreal thing as a real thing. Other back office aspect like screenplay-story-cinematography- make up-“etc” forces to trust the story. Although Ben Stiller must be appreciated for this but one should not ingnore the efforts of director Shawn Levy for all three parts. He also took many efforts for the success and they got paid off.

A museum where all the statues etc. Transforms to a real thing every night and Larry (Ben Stiller) rules them every night, takes their care, as their traditions are different from each other by centuries, he found a common resolution for all their problems. He gave them all a suitable work so that they can spend their living time and Larry can breathe at night.

I personally liked and loved the concept and system of makers to deal with the concept in all the three parts hence I will give this 5* as I appreciated this very much, rest depends on individual viewers.

-Sameer 

पीके

पीके 

विधू विनोद चोप्रा आणि राजकुमार हिरानी हि जोडी म्हणजे यशाची हमखास खात्री अस समीकरण होत, मग जर यश मिळतेच आहे तर तीच टीम घेऊन नि तश्याच मनोरंजनात्मक पद्धतीने थोडाफार जनजागृतीचा प्रयत्न का करू नये या विचाराने याच जोडीचा नवीन चित्रपट म्हणजे पीके. राजकुमार हिरानीची कथा म्हणजे कल्पनाशक्तीचा असलेला सुयोग्य वापर आणि आणि त्याच कथेत उत्तमोत्तम पात्र अन त्या पात्रांची आपापसात असलेली अभिनयाची जुगलबंदी अस एक समीकरण बनलेलं होत. सर्किट-मुन्नाभाई-फरहान--राजू रस्तोगी-रांचो आणि व्हायरस असे अनेक उदाहरणं घेता येतील. शंतनू मोईत्रा चे संगीत आणि अभिजात जोशी चे कथा व पटकथा लेखन हा त्या सगळ्या यशस्वी कडीतील पाया. याही वेळेस पडद्यावर असलेले कलाकार जवळपास तेच असले तरी पडद्यामागची टीम पूर्ण तीच होती. कुटुंबासमवेत चित्रपट बघण्यासाठी जाता येईल असे केवळ दोन नावं हिंदी चित्रपटसृष्टीत आहेत. सुरज बडजात्या आणि राजकुमार हिरानी. याही वेळेस प्रयत्न पूर्ण असलेला जाणवतो पण भट्टी जमलेली नाही.
अभिनय:
आमिर खान त्याची अभिनय क्षमता यावर कुणाचा आक्षेप असण्याची शक्यताच नाही पण प्रत्येक अभिनेत्याला जीवनात एक कठीण भूमिका मिळते. माझ्यामते पीके हे अमीरखानच्या आता पर्यंतच्या करिअर मधील सगळ्यात वेगळी अन कठीण भूमिका.
आणि अमीर खान शब्दश: त्याच वेगळेपण आणि अभिनयक्षमता सिद्ध करतो या भूमिकेने. आता या अंतराळातील त्रांगड्यात
जनजागृतीच्या दृष्टीने सौरभ शुक्ला (तपस्वी) या व्यक्तिरेखेचा समावेश राजकुमार हिरानीने केलेला आहे पण.....
दिग्दर्शन:
हिंदी चित्रपट हे अंतराळ किंवा तत्सम बाबीवर जेंव्हा बनतात तेंव्हा हे हॉलीवूड नसल्यामुळे बजेट चा प्रश्न असतोच. हा सिनेमाही अगदी दिग्दर्शकच एक निर्माता असला तरी याला अपवाद ठरलेला नाही. पण राजकुमार हिरानीने खरोखर अमीर खानच्या व्यक्तिरेखेला हाताळण्यात कोणतीही कसूर ठेवलेली नाही.पण अभिजात जोशीबरोबर मिळून त्याने लिहिलेल्या पटकथेची गती इतकी मंदावते कि प्रेक्षक irritate होण्यापर्यंत. हि चूक अनवधानाने झाली असावी हे स्पष्ट आहे पण पटकथेची मंदावलेली गती या चित्रपटाच्या कमर्शियल एक्सलंस वर असर टाकणार हे नक्की. एक अत्युत्कृष्ट व्यक्तिरेखा चित्रपट तडीस नेत नाही हे प्रेक्षक नक्कीच जाणून आहेत.

मी आमिर खान च्या अभिनयासाठी मुखत्वे पीकेला अडीच (२ १/२*) देईन बाकी निर्णय प्रेक्षकांनी घ्यावा.
-समीर

एलिझाबेथ एकदशी (मराठी)

एलिझाबेथ एकदशी (मराठी)

सध्या गाजणाऱ्या होणार सून मी या घरची या मालिकेच्या लेखिका मोठ्या पडद्यावर उतरल्या असून मधुगंधा कुलकर्णी यांचा चित्रपट कथा लेखिका म्हणून पहिलाच चित्रपट म्हणजे एलिझाबेथ एकादशी.
एलिझाबेथ हि एक सायकल अन घरच्या परिस्थितीमुळे तिला विकण्याची असलेली गरज, मग घरातल्या लहान मुलांचा त्या सायकलीला वाचवण्याचा प्रयत्न अन त्या प्रयत्नाभोवताल फिरणारी कथा म्हणजे एलिझाबेथ एकादशी.
आजकालच्या काळात "मनोरंजनाचा एक तरतरीत डोस" या नावाखाली वास्तविकतेशी फटकून असलेल्या तद्दन निर्बुद्ध अन फुटकळ कथा आजकाल दिसतात. लेखिका मधुगंधा कुलकर्णी या स्वत:च एक निर्मात्या असून त्यांनी हरिश्चंद्राची factory फेम दिग्दर्शक परेश मोकाशी यांच्या सोबत एक उत्तम कथा तीन तासात बांधलेली आहे. कौटुंबिक पातळीवर रंगवलेली एक अप्रतिम कथा असून श्रीरंग महाजन या बाल अभिनेत्याचा उल्लेख करावाच लागेल. या लहान मुलाने कथेच्या मागणीप्रमाणे अक्षरश: एकहाती तोलून धरलेली कथा आहे हि. आणि म्हणूनच बहुधा दिग्दर्शक परेश मोकाशी यांनी त्याच्यावर विसंबत त्याला कथेत
पूर्ण स्कोप दिलेला आहे.
एकूणच, गाणे नाही,मोठमोठे सेट्स/कलाकार नाहीत आणि कथाही एकदम हायफाय वगेरे वगेरे नाही पण एक वास्तविकतेवर अवलंबून असलेली कथा,इतकी वास्तविक कि चित्रपटातले पात्र वास्तविक जीवनात कुठे-ना-कुठे आपल्याला भेटल्याचे जाणवून जाते प्रेक्षकांना बघितल्यावर.
मी या चित्रपटाला ४.५ * देईन ५ पैकी,बाकी निर्णय प्रेक्षकांनी घ्यावा.
-समीर

किल-दिल

किल-दिल

श्री यशजी निवर्तल्यानंतर त्यांच्या यशराज फिल्म्स या चित्रपट निर्मात्या कंपनीची धुरा नवीन सी इ ओ आदित्य चोप्राकडे आल्यापासून यशराज फिल्म्सचा चित्रपट दर्जा खालावला असून,कदाचित आजकालच्या मल्टीप्लेक्सच्या जमान्यात कमर्शियल एक्सलंसची कमी झालेली चिंता हे याचे महत्वाचे कारण असू शकते असा अंदाज प्रेक्षकांनी लावायला हरकत नाही असे वाटून जाते.
"जय हो" अन "किक" सारखे शब्दश: ठोकळे करोडे रुपये घेऊन जातात ते किल दिल सारख्याने चित्रपट निर्मितीचा खर्च वसूल करायला काहीच हरकत नसावी.
देव (रणवीर सिंग) आणि टूटू (अली जफर) या दोन अनाथ मित्रांची भय्याजी (गोविंदा) यांच्या अंडर घडलेली जीवनकथा म्हणजे किल-दिल. फक्त दोन हिरो घेऊन चित्रपट चालण्याचा जमाना संपून युग लोटले आहे याचा निर्माता आदित्य चोप्राने लावलेला योग्य अंदाज व कथेत परिणीती चोप्राचा केलेला समावेश.

दिग्दर्शन:
"साथिया" आणि "बंटी और बबली" चे दिग्दर्शक शाद अली यांचे बर्याच काळानंतर प्रेक्षकांना किल-दिल चे दिग्दर्शक म्हणून दर्शन घडते.

अजिबात चित्रपटातल्या कथा/पटकथा/अभिनेता/अभिनेत्री इ.इ. गोष्टींकडे लक्ष न देता फक्त मनोरंजनाचा एक तरतरीत डोस म्हणून चित्रपट बघणारा एक वर्ग बॉलीवूड मध्ये गेल्या काही काळात निर्माण झालेला आहे. त्या वर्गाला डोळ्यापुढे ठेवून काढलेला एक चित्रपट म्हणजे किल-दिल.
किल-दिलला मी १/४ (पाव) स्टार देईन, बाकी निर्णय प्रेक्षकांनी घ्यावा.
-समीर